Ik wilde rust. Ik kreeg poep op het terras.

Ik had het helemaal uitgedacht. Het was zaterdag, het was warm, de kinderen (1 en 3) waren chagrijnig van de hitte en ik was moederziel alleen. Dus ik dacht: laat ik het mezelf eens een beetje makkelijk maken. Waterpret! In de blote billen! Wat kan er misgaan? (Spoiler: alles.)

Dus daar gingen ze, vrolijk kletsnat en poedeltje naakt, spetterend en gillend van plezier. En ik? Ik nam plaats in een tuinstoel met een ijskoud glas water alsof ik in een reclamespotje zat. Rust. Adem. Zomergevoel. Even niks.

Tot ik plots iets bruins zag. En nog iets. En nog iets. Een spoor. Geen Hans-en-Grietje-achtig spoor met kruimels, maar een drollenspoor. Over het héle terras. Alsof iemand een poepdans had gedaan. En jawel, er was ook al flink doorheen gelopen. Over tegels, over speelgoed, over mijn zielenrust.

Dus daar stond ik, met een tuinslang, schoonmaakmiddel en twee gillende peuters die ineens niks meer van waterpret moesten weten. Douchen, schrobben, dweilen, zuchten.

Conclusie: mijn briljante plan voor een relaxmomentje was geëindigd in een fulltime schoonmaakdienst met twee blote billen die nergens spijt van hadden. Maar hé, ze hadden wel lol gehad. En ik? Ik droomde van een terras met drollen-vrije zones en een moment stilte dat langer dan drie minuten duurt.